در سال 1953، شیمیدان‌های بریتانیایی، یان راتی و ویلیام استفن در ICI در لندن دریافتند که رنگ‌هایی با گروه‌های دی کلروتریازینیل، پنبه را تحت شرایط قلیایی ملایم و بدون تخریب الیاف رنگ می‌کنند.
یک پیشرفت بزرگ برای صنعت رنگ نسوز مشکی در سال 1956 زمانی که ICI رنگهای خود را معرفی کرد.
رنگهای واکنشی که توسط پیوندهای کووالانسی به فیبر متصل می‌شوند.
تولید و پیوند بعدی این سه رنگ جدید (زرد، قرمز و آبی) با الیاف، مبنای مشترکی دارد، یعنی واکنش پذیری کلر روی یک حلقه تریازین.
به راحتی توسط اکسیژن و نیتروژن گروه های -OH و -NH2 جابجا می شود.
واکنش یک رنگ نانو صنعتی حاوی یک گروه آمینه با سیانوریل کلرید این دو را به یکدیگر متصل می کند تا رنگ را تشکیل دهد.
کلر دوم (در مرحله رنگرزی) با واکنش با یک گروه هیدروکسیل پنبه یا یک گروه آمینه در پشم جابجا می شود.
یکی از ویژگی های کلیدی سیانوریل کلرید واکنش نسبی کلرها است.
تنها یک کلر در دمای 0-5 درجه سانتیگراد (32-41 درجه فارنهایت) واکنش می دهد، کلر دوم در دمای 35-50 درجه سانتیگراد (95-122 درجه فارنهایت) واکنش نشان می دهد.
سومین در دمای 80-85 درجه سانتی گراد (176-185 درجه فارنهایت) واکنش نشان می دهد.
این تفاوت ها در توسعه سری از رنگ نسوز استیل های واکنشی مرتبط مورد بهره برداری قرار گرفت.
معرفی رنگ های باعث فعالیت شدید در شرکت های دیگر شد.
در شرکت آلمانی، رویکرد متفاوتی در دست مطالعه بود و در سال 1958رنگ نسوز براق خود را معرفی کردند.
این رنگها، استرهای سولفات رنگهای هیدروکسی اتیل سولفونیل هستند که در تیمار با پایه ملایم، گروه وینیل سولفون را تولید می کنند.
این گروه، به نوبه خود، با سلولز واکنش می دهد تا یک پیوند منحصر به فرد رنگ-الیاف را تشکیل دهد.
- منابع:
- تبلیغات:
