سایر مواد شیمیایی گیاهی جزئی موجود در کشمش انگور سفید و اسید تارتاریک هستند که به طور هم افزایی با فیبر برای حفظ یک سیستم گوارشی سالم عمل می کند.
با وجود داشتن این اجزای مفید، برخی از نویسندگان نیز وجود اکراتوکسین را در کشمش توصیف کرده‌اند.
یک مایکوتوکسین تولید شده توسط آسپرژیلوس و دیگر گونه‌های آسپرژیلوس است که خواص سرطان‌زایی، نفروتوکسیک، احتمالی به آن نسبت داده شده است.
کشمش می تواند به قارچ آلوده شود اگر در طول فرآیند خشک کردن، آب و هوای مرطوب وجود داشته باشد.
پلی فنل های اصلی موجود در کشمش عبارتند از اسیدهای فنولیک آنتوسیانین ها نیز شناسایی شده اند.
هر دو محتوای فنلی کل و فردی به طور گسترده ای در بین انواع کشمش متفاوت است بنابراین، هدف از این بررسی، گردآوری مطالعات مداخله‌ای است.
تاکنون در مورد کشمش و تأثیر مفید آن بر سلامت انسان انجام شده است. برای انجام این کار، از کلمات “کشمش یا کشمش” و “مزایای سلامتی” برای جستجو در استفاده شد.
علاوه بر این، رده سلولی و مطالعات مدل حیوانی حاصل از جستجو نیز گنجانده شده‌اند. علیرغم اینکه به اندازه مطالعات انسانی معتبر نیستند.
آنها همچنین می توانند دانشی در مورد مکانیسم های عمل مولکولی نشان دهند و تقریبی را برای انسان اثبات کنند.
گونه‌های اکسیژن فعال در ایجاد بیماری‌های دژنراتیو مختلف نقش دارند. آنتی اکسیدان ها پتانسیل زیادی برای جلوگیری و کاهش تشکیل این گونه ها دارند.
بنابراین، خوردن غذاهای غنی از آنتی اکسیدان ممکن است به کاهش خطر ابتلا به این بیماری ها کمک کند.
کشمش ظرفیت آنتی اکسیدانی بسیار خوبی را در آزمایش‌های آزمایشگاهی و درون تنی نشان می‌دهد.
فعالیت ضد باکتریایی و آنتی اکسیدانی کشمش عمدتاً از محتوای ترکیبات فنلی آن ناشی می شود.
مطالعات متعدد ارتباط مثبتی بین ظرفیت آنتی اکسیدانی و محتوای فنل کل در کشمش نشان داده است.
پلی فنل های خاص مانند کاتچین، پروسیانیدین ها و کورستین با فعالیت های آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی مرتبط هستند.
